Awkward moments

Hallooo,

We hebben allemaal wel eens van die awkward momenten dat we echt even niet meer weten wat we met onszelf aanmoeten en het liefst tijdelijk emigreren naar de maan. Zo is daar dat welbekende 'terug zwaaien terwijl er niet naar jou gezwaaid werd'. Je ziet iemand zwaaien, dus jij zwaait vol enthousiasme en overgave terug en dan... iemand achter je zwaait ook en kijkt jou aan met zo'n blik van: wat doe jij?! Hij zwaaide naar mij!

Of dat moment dat je op een plek bent waar je mobiel absoluut uit moet staan en uitgerekend jij bent dat even vergeten en precies op dat moment besluiten de mensen die je normaal nooit bellen even dat je de populairste persoon op aarde bent. Sinds mijn mobiel een keer afgegaan is in de les, staat hij ook eigenlijk altijd op stil.

Wat ook niet erg handig is, is als de hele klas praat, dus jij ook. En precies op het moment dat jij iets geks ofzo aan het vertellen bent, is iedereen stil en zit erg geboeid naar je te luisteren. Als je dat dan door hebt, stop je maar met je verhaal waarop iemand roept: nee maak je verhaal af! Het werd net leuk!

Soms kom je ook wel eens iemand tegen op straat en nadat je dan uitgebreid afscheid hebt genomen lopen jullie weer door... dezelfde kant op. Awkward! Dan moet je dus noodgedwongen de eerstvolgende afslag nemen, waar die afslag dan ook heen leidt, vervolgens weet je niet meer waar je bent, je loopt kilometers om en komt uren later pas weer thuis.
Okee dit is ietwat overdreven, maar jullie begrijpen het.

En zo kan ik nog wel even doorgaan: jouw hand zit in een drukke ruimte precies op konthoogte waardoor je allerlei verschillende billen aanraakt, je bent bij iemand anders thuis en je knoeit of je sloopt wat of je zit in je eentje thuis een pyjamadagje te houden en er komt collecte of zoiets aan de deur!

Een erg awkward moment die ik me nog heel goed kan herinneren was een paar jaar terug in het zwembad. Ik draag normaal gesproken een bril, maar in het zwembad niet. Dus als ik iemand kwijt raak, ben ik diegene ook gewoon echt kwijt. Ik was mijn broertje kwijt dus ik een beetje zoeken naar blauwe zwembroeken, want die had mijn broertje ook. Opeens zie ik iemand in dezelfde zwembroek en precies hetzelfde postuur als mijn broertje. Je raadt het al: ik sprak die jongen aan. Maar ik was best wel boos dus ik tegen die jongen: jeetje man, waar was je nou! Ik heb een halfuur lopen zoeken!
Dus die jongen natuurlijk vet raar naar mij kijken. En dan zeg ik nog zoiets als: oh sorry, jij bent niet echt mijn broertje.

Gelukkig ben ik niet de enige die dit soort momenten meemaakt. En achteraf is het toch ook wel weer grappig.

Knuf, Liza